bycie nieśmiałym - utrudnia życie!!!

animals

cześć wszystkim ;p
pewnie zaraz ktoś nakrzyczy na mnie, że zakładam nowy temat, że po co i w ogóle.. ale ja muszę się przekonać ile bliźniaczych dusz tutaj napotkam! ;d.
powinnam się chyba przedstawić, jako, że właśnie przed chwilą dokonałam rejestracji
mam na imię Paulina i w lipcu skończyłam 18 lat.. co nie znaczy, że czuję się dorosła - wręcz przeciwnie, czasami jak dziecko.. szczególnie w relacjach damsko-męskich.
na codzień jestem dziewczyną uśmiechniętą, gadatliwą, wesołą - taka jestem w kręgu znajomych i przyjaciół. natomiast, kiedy kogoś poznaje, w ogóle nie zadaje sobie trudu, żeby tej osobie ułatwić nawiązanie znajomości ze mną. tak już mam - po prostu jak kogoś nie znam nie widzę powodu, by się tutaj nagle do niego wdzięczyć itp.
mam koleżanki, mam kolegów, ale do związków nie nadaje się kompletnie.. ja nawet nie wyobrażam sobie bycia z kimś dłużej niż dwa miesiące. to smutne.. ale ja chcę znowu poznać kogoś, kto zawróci mi w głowie. tylko jak? i tu się wkrada nieśmiałość. za nic, za nic, nie zagadam do człowieka, który mi się podoba, mało tego! nawet jeśli on zagada do mnie, automatycznie zachowuje się jakbym go nie lubiła... albo inna sytuacja: wsiada koleś do autobusu, spojrzałam, myślę sobie, że interesujący no ale w końcu o nim zapomniałam i jadę dalej. kiedy jednak odlepiłam wzrok od wpatrywania się w okno, spojrzałam na niego (przypadkowo), ten chłopak cały czas na mnie patrzył, a kiedy ja spojrzałam, uśmiechnął się. jednak co ja zrobiłam? zachowałam kamienną twarz i nie dałam po sobie poznać, że w ogóle to zauważyłam.. to była reakcja instynktowna! i często wyrzucam sobie takie rzeczy.. a już nie ma mowy, żebym uśmiechnęła się zalotnie do nieznajomego. po prostu nie umiem. w szkole chłopacy plotkują o mnie, że jestem wyniosła i zachowuje sie jak księżniczka - nie wiedzą, że mnie po prostu zżera nieśmiałość. to jest straszne, nie wiem jak sobie z tym radzić..
teraz zbliża się studniówka a ja co? wybieram partnera spośród kolegów, którzy się dziwią, dlaczego taka 'laska' jest sama.
wiem, że podobam się mężczyznom, ale to wprawia mnie w jeszcze większe zakłopotanie. nienawidzę spojrzeń na ulicach, w autobusie - najchętniej zapadłabym się pod ziemię..
nie wiem czy może jest to skutek jakichś urazów z dzieciństwa do mężczyzn (bo mam)...
otwarta się robię dopiero na imprezach po alkoholu i szczerze przyznam, że najbardziej mi odpowiada, że mogę z chłopakiem pobawić się i potańczyć a żadnych zobowiązań. bo tak jest wygodnie..
nie jestem nieśmiała, wobec innych facetów, którzy mnie nie podrywają albo którch dobrze znam, nie mam problemów w szkole z mówieniem ani w załatwianiu codziennych spraw (dawniej były ale z tym sobie poradziłam).
pozdrawiam wszystkich, którzy są na tym forum, bo wiem, jak życie może być męczące przez tą jedną wadozaletę.

liczę na Wasze wsparcie, pomoc, cokolwiek.. postaram się później przeczytać o Waszych problemach.

Emyla

Boże... jaki wstyd, adminka zagląda tu po wielu miesiącach i co widzi? nowe posty :0
Oj nieśmiałość utrudnia i to jak... Hmmm.... Ja się sporo zmieniłam od czasu kiedy zakładałam to forum. Bardzie wychodzę do ludzi, ale nadal nie można mnie nazwać duszą towarzystwa. Nadal czasami czuję się zagubiona trochę tak jakby z boku.
Animals wiem co czujesz, bo sama dokładnie tak samo reaguję, a potem wychodzę na gbura i niemowę ==' Nie warto szukać na siłę, uczucie zazwyczaj uderza od niespodziewanej strony. Jeśli już trafisz na tą właściwą osobę, to nie będziesz miała problemów z komunikacją Wink

Pozdrawiam Cie serdecznie i miło, że wpadłaś Smile